نوروز، سروده ای از رضا برون )بزرگمهر(

نوروز این نوید دل انگیز زندگی،                                                                                         ،

بر پهنه زمانه و اعصار ماندنیست.

نام سترگ این همه زیبایی و شکوه

بر اوج گاه قله تاریخ خواندنیست

ایران من ز من به تو تا بیکران درود

جشن تو بر تو خوش که به هر جا ستودنیست

خاکت مباد دست خوش تیر هر بلا

جان منَش سپَر که به راه تو دادنیست

بر پرچم سه رنگ تو پیوسته تا ابد

خورشید مهر و شیر ژیان وَه چه دیدنیست

ای خسته از زمانه به اندوهگین دلم

آزادیَت امیدِ همیشه نمُردنیست

در قلب من حکایت عشق تو میرود

در ذهن من نوای  رهایی سرودنیست

ای ننگ بر کسی که تو را خار بشمرَد

نام پلشت او ز جهان خود زدودنیست

آمد بهار و این منِ تنها به قربتم

وصف قریبی منِ عاشق چه گفتنیست

با این سمند عشق تو اندیشه های من

تا بیکران قله پندار رفتنیست

بر قله بلند دماوند پایدار

این چند جمله با خط زرین نوشتنیست

نوروز باد خوش به شما هم وطن کنون

اندوه و غم حکایت از یاد بردنیست

میهن بمان که نام بلندت در این جهان

تا هستی زمین و  زمان هست بودنیست
سروده ای از رضا برون )بزرگمهر(

 

خجسته نوروز و آمدن بهار، این یادگار بیبدیل نیاکانمان بر هم میهنانم فرخنده باد

پاینده ایران، نوروز 1392 برلین.